Dit minuscule kleine irritante, maar vooral altijd storende apparaatje beheerst ons dagelijkse leven. Het opdringerige en altijd aanwezige tweede 'IK' maakt van ons leven een verkleinde telefooncentrale. Altijd bereikbaar luidt het motto.
Ongevraagd dringen de tientallen verschillende beltonen ons leven binnen, van stevige heavy tot klassiekers en toppers, en het destijds zo beroemde NOKIA-deuntje heeft plaatsgemaakt voor allerlei varianten. Gaat er een telefoon, duikt je omgeving in jas- en broekzak, zoekt vertwijfeld in een handtas of roept 'waar heb ik dat verrekte ding nou weer gelaten', om dan een illusie armer te constateren dat het toch niet hun telefoon was die belde.
Lang leve de communicatie, we bellen, wappen, faxen, twitteren, e-mailen , maken foto’s en versturen deze per mobiel, we betalen ermee en…men kan ook nog gebeld worden. O, ja dat vergeet ik bijna, de nodeloze sms-berichten die voortdurend over je display rennen. Je zou er depressief van worden!
Toch bereiken mij berichten dat KPN verlies lijdt, waarbij ik mij afvraag hoe dat in vredesnaam mogelijk is. Of KPN heeft geen goed management, of wij bellen te weinig wat ik me nauwelijks kan voorstellen. Waar ik me vertoon, zie ik telefonerende wezens en vraag me af, welke belangrijke en urgente berichten moeten worden doorgegeven. Nauwelijks de luiers ontgroeide jongeren lopen met dat minuscuul kleine voorwerp aan hun oor te praten in het luchtledige.
Ga je met vrienden uit eten, wordt het mobiel op tafel gelegd en verontschuldigend medegedeeld: " Sorry, ze moeten me kunnen bereiken", waarbij ik mij krampachtig afvraag "WIE moet WIE bereiken? Gebiologeerd staar ik naar de op tafel gelegde gsm-ettertjes en hoop in stilte dat de KPN-centrale de hele avond is lamgelegd door een aanslag van de PLO. "Waar is jou mobiel", vragen de gasten in koor. Verontschuldigend, maar toch uiterst pinnig antwoord ik: " Vanavond ben ik niet bereikbaar, lekker rustig!".
Zoals verwacht begint na het serveren van het voorgerecht het eerste " ettertje" al geluid te maken en word ik ongewild luisteraar van een nietszeggende conversatie welke in een volume wordt afgewerkt dat lijkt op een stadsomroep. Even later vibreert het volgende toestel en ik vraag mij af hoeveel van deze ongenode "gasten" nog zullen volgen tot de koffie met mokkaboon en pepermunt.
Dromend over stilte denk ik, hoe was dit eigenlijk vroeger met onze communicatie? Ik kan mij nog herinneren dat ik stiekem gewapend met een gulden naar de telefooncel liep en probeerde mijn geheime liefde te bellen. Mijn grootmoeder was in het dorp de enige die telefoon had en iedereen maakte hier op gezette tijden gebruik van, weliswaar alleen voor uiterst dringende zaken.
Tegenwoordig staat moeder de vrouw haar kinderen te bellen bij onze grootgrutter met de vraag aan het thuisfront welke groenten en vla er op tafel moeten komen en een uitgebreide uitleg over het aanwezige assortiment. Ja, inspraak moet er zijn, tenslotte hebben we niet voor niets een mobiel.
Twintig jaar geleden werd ik beroepshalve verplicht een mobiel aan te schaffen - om overal bereikbaar te zijn voor mijn superieuren, en het toen beruchte NOKIA-geluid mij iedere keer steevast een hartverlamming bezorgde. Levensgevaarlijke toeren moest ik ondernemen om de heren te antwoorden op vragen welke best even hadden kunnen wachten . Bovendien was twintig jaar geleden de bereikbaarheid bij lange na nog niet volmaakt. Je mocht van geluk spreken dat je binnen zendbereik was, als een van de heren weer een niet relevante "belangrijke" vraag had. "Waar was je nou weer, je bent weer niet bereikbaar ", alsof je in die korte tijd even een uitstap had gemaakt naar het zonnige zuiden, in hun tijd.
Mobiel, je ben bent vreselijk gemakkelijk maar soms verwens ik je naar Verweggistan of misschien nog beter dump ik je in de vissenkom.
© Maydana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten