Borstkanker!

Elke dag zou een verwendag moeten zijn, voor vrouwen met borstkanker




Lieve vriendin,


Verscholen achter een grote bos bloemen, en bibberend en vol schuldgevoelens stond ik voor je deur. "Hallo kom binnen". Op zo een moment schiet je te binnen dat 30 jaar vriendschap dergelijke dingen moeten kunnen doorstaan.

Ik voelde me vreselijk schuldig, omdat ik je te weinig aandacht had gegeven in de moeilijke en afschuwelijke periode toen je de mededeling kreeg dat je getroffen was door borstkanker. Ik was toen onbereikbaar…natuurlijk allemaal verklaarbaar en misschien als excuus aan te voeren, maar niet genoeg om me daarachter te verschuilen.

Ik maakte mezelf het verwijt, dat ik het niet eerder wist, en niet bereikbaar was voor jou. Je niet kon bezoeken in het ziekenhuis, niet kon bijstaan in de vele moeilijke momenten die je hebt ervaren, want zoiets verwacht je toch van een vriendin. Nee, ik was spoorloos, bezig met eigen problemen, mijn leven weer op rails te krijgen, vergetend dat er ergere dingen om je heen gebeuren als alleen in je eigen wereldje. Hopelijk heeft deze nalatigheid onze diepe vriendschap niet geschaad en kunnen we doorgaan, daar waar het even was gestopt. Gisteren hebben we het samen weer opgepakt met alle positiviteit die je uitstraalt, maar vooral mij te leren, dat vriendschap veel kan verdragen.

Lieve vriendin, mijn oprechte verontschuldigingen, diep uit mijn hart betuig ik intense spijt voor deze "nalatigheid en egoïsme " die puur was gebaseerd op angst voor confrontatie. Voor mij was het niet te begrijpen dat jij door zoiets zou worden getroffen. Mijn worsteling om je tegemoet te treden, jou in je ogen te kijken en je verdriet te zien. Die confrontatie en de ongrijpbare angst die mijn emotie beheerste. In gedachten heb ik je duizendmaal geknuffeld, je willen zeggen hoe belangrijk je bent voor mij, maar ook zonder woorden in je nabijheid zijn.

Opnieuw toonde je kracht en sterkte, maar ook vergevingsgezindheid, je hebt me binnen gelaten en we hebben zonder woorden geknuffeld. Je liet mij weer zien hoe groots je bent, en dan...vragen, hoe is het met jou!Zo graag had ik willen vragen, hoe jij je voelt, wat zijn je emoties, wat denk je! Maar jij zult zoals altijd zeggen, alles ik oké.

Op zulke momenten verlang ik erna om een beetje, een heel klein beetje van jou de kunst te mogen leren, te leven en te overleven. Samen hebben we genoten van de zon, achter in de prachtige tuin, samen even alleen, maar toch kreeg ik niet over mijn lippen je te vragen, waarom je me nog binnen hebt gelaten. Had maar tegen me gezegd, wat ben jij voor een vriendin; toen ik je nodig had was je onvindbaar.

Je stralende glimlach, je optimisme en vooral je vraag, hoe is het met je!

Lieve vriendin, ik hoop dat de stap van gisteren niet de laatste zal zijn en er nog vele, vele mogen volgen. Dat ik weer kan komen zoals vroeger, kort of lang en dat 30 jaar misschien toch nog 40 jaar kunnen worden, want een zo diepe vriendschap moet je koesteren. Vandaag verwerk ik alle emoties die mij gisteren zo hebben geraakt en kom maar tot een conclusie, je bent een geweldig mens, waar deze lummel nog veel van moet leren.

Veel liefs en duizend knuffels,






© Maydana