Ik was echt aan vakantie toe. Mijn houdbaarheidsdatum was bijna verstreken en stress beheerste mijn leven.Mijn overvolle hoofd leek op een dolgedraaide bromtol, ik moest echt op vakantie. Maar waar naar toe? Ondeugdelijke vliegtuigen, dronken piloten en terroristische aanslagen weerhield mij een reis te boeken naar een tropisch eiland met wuivende palmen. Ik besloot me te laten verwennen in ons buurland, één kuuroord met de alom bekende Duitse “Gründlichkeit’.
Op de reis er naar toe was ik bezig mijn overvolle hersenen te pijnigen met de vraag welke ‘knijp -en kraak kuur ‘ zij voor mij in petto zouden hebben. Inmiddels had ik de Nederlandse zonnestralen achter me gelaten en eindigde ik in een bosrijke omgeving, geplaagd door een regenkordon welke de rest van de week zou aanhouden. Op de plaats van bestemming zag ik een immens kasteel, omgeven door oeroude eiken. De buitenkant was een plaatje uit een sprookjesboek, de rest voldeed uitstekend aan de maatstaven van onze 21ste eeuw.
Vroeg uit de veren was hier het motto. Na een karig ontbijt werd ik gedirigeerd naar het zwembad om een paar stevige rondjes te trekken. Daarna aqua-jogging.
Liev help, het was 9.30 uur en ik was al doodmoe. Dit was geen vakantie, maar een wurgcontract.
Stevige, oudere dames en heren met een gemiddelde leeftijd van zestig plus, stonden als marionetten gereed, in afwachting van de instructeur. Als een vreemde eend in de bijt hoopte ik in stilte dat een goed geproportioneerde instructeur, één en al spiermassa en glimmend als een omgevallen fles olijfolie, de arena zou betreden. U kent hem vast wel van de reclamespot ‘Als hij maar ijs- en ijs koud is ‘.
Vergissing, een klein miezerige mannetje verscheen, geen spiermassa, glimmen deed hij ook al niet en mijn droom van de reclame Jamaicaan viel pardoes in duigen. Mijn ogen sluitend voor deze desillusie probeerde ik mijn oefeningen uit te voeren. Blijkbaar niet naar de zin van de imitatie –Göbels en hij maande mij tot oplettendheid. Zijn schelle stem klonk nog uren daarna door mijn geluidsbarrière.
Daarna werd ik letterlijk en figuurlijk afgevoerd naar de sportmassage.In mijn veel te grote badjas wachtte ik op de in aantocht zijnde sportmasseur. ’s Morgens in alle Gods vroegte had ik hem zien lopen, groot, flink gespierd en een gulle glimlach. Misschien had ik deze keer geluk?
Ondertussen probeerde ik stiekem iets aan mijn nicotineverslaving te doen, maar werd onmiddellijk afgestraft door een van volume overlopende Duitse tante die mij bestraffend toesprak; ‘ Hier wirt nicht geraucht’. ‘Sportmassage’, vroeg ze tevens met een zware stem. Ik knikte en dacht, weer niks, weg mooie sportmasseur. Als dit geen wraakactie was!
In Eva’s kostuum vleide ik mij op de bank, onder toeziend oog van de wraaklustige masseuse en onderging een ware middeleeuwse marteling. Wellicht wilde zij mij straffen voor mijn verboden sigaretje. In gedachten was het ‘ ijs -en ijs koud’ en ik probeerde mij voor te stellen hoe mijn reclame Jamaicaan dit had opgelost. ‘ Geen illusies, vakantieganger’, dacht ik, denk aan je houdbaarheidsdatum! Na deze kwelling een paar baantjes trekken in het zwembad waar een temperatuur van 32 graden mij het gevoel gaf in warme soep te zwemmen. Hoe was ik toch op het krankzinnige idee gekomen mij vrijwillig zo te laten martelen.
Saunatijd; op naar de kleedkamers, nou ja liever gezegd uitkleedkamers en gemengd, dus van enige privacy was geen sprake.Ik ontwikkelde ter plekke een Margarita-syndroom en speurde naar verborgen camera’s. Een enigszins corpulente dame stapte binnen en vroeg mij pinnig waarom er geen aparte kleedhokjes waren. Zij stond op privacy. Zo dacht ik, die krijgt van mij 100 punten! Snibbig vroeg ze me op te schieten zodat zij zich in alle privacy kon uitkleden. Ik verheugde mij al haar binnen te zien komen in vol ornaat.
Ik zocht een goed plekje in de sauna om dit schouwspel vooral niet te missen.
Twee corpulente, aardig op leeftijd zijnde heren met aandelen bij bierbrouwer Bitburger, zaten loge. Oud belegen macho’s die alle binnenkomers nauwlettend observeerden en van het nodige commentaar voorzagen, hadden de middag van hun leven.
Ik kreeg het stik benauwd en keek op de klok die maar langzaam tikte. Eindelijk was het zover en ik verruilde de martelkamer voor een verlossende douche.
Hier waren een aantal heren van hoge leeftijd aan het douchen en voerden een luidruchtig gesprek over hun edele delen. Ik gunde mij een blik in hun richting en constateerde dat deze al een behoorlijke ouderdom hadden bereikt. ‘ Mannen, ‘ dacht ik, het zijn en blijven macho’s, bovendien was hun houdbaarheidsdatum al lang vervallen.
Op naar de volgende marteling. Ingepakt in een poel van donkere modder, waar onze MKZ-varkentjes jaloers op waren geweest; afgedekt met plastic, voelde ik met net een fricandeletje-oorlog. Deze rituelen herhaalden zich en ondertussen bekroop mij het gevoel dat ik zes jassen had uitgedaan. Maar mijn geest en lichaam waren verlost van stress en ik kreeg een nieuwe datum van houdbaarheid. Ondertussen bleef het stortregenen en ik vermaakte mij dagelijks na al die inspanningen in de aanwezige ‘ Bierstube’, waar vrolijkheid en dorst hoogtij vierden.
De ingenomen alcohol en nicotine stoomden we er de volgende dag gewoon weer uit.
Het was een enerverende week en de laatste dag scheen de zon uit alle hoeken en gaten waarbij ik alle knijp- en kraak oefeningen vergat, en besloot deze dag door te brengen op het terras, vergezeld door een groot stuk taart met cappuccino - een rustige hartslag, een leeg hoofd, geen stress en ik liet de zonnestralen prikkelen op mijn huid. Ik sloot mijn ogen en waande mij op een subtropisch eiland met wuivende palmen in gezelschap van mijn reclame Jamaicaan. Moet kunnen toch?
© Maydana
30-06-2010
27-06-2010
Olijfboom en schatbewaarder
Foto Maydana copyrightOlijfboom en schatbewaarder…
Denken we wel na over de namen die we een nieuwe wereldburger geven? Doen we mee aan één modetrend, of hebben a.s. moeders het gevoel welke naam past bij mijn nieuwe kindje? Wie zal het zeggen! Vroeger werden baby’s vernoemd naar oma’s en opa’s, of daarvan broers en zussen en in het ergste geval tantes en ooms. Aanstaande ouders hadden niet veel mogelijkheden, gezien het traditie was, die niemand graag wilde doorbreken, om vooral rust te bewaren in de familie. Overigens was het toen nog wel uitkijken wat je deed, want sloeg je iemand over, was daar een kleine oorlog die dreigde uit te breken.
Gelukkig is dat allang achterhaald en kunnen ouders zich negen maanden buigen over tientallen babyboeken met namen, uiteraard Internet hanteren, om een juiste keuze te maken. Maar sommige ouders slaan de plank geheel mis in hun keuze en soms heb ik het idee dat de ambtenaar op het stadhuis bij aangifte in een soort van winterslaap is gevallen. Kon je in vroegere tijden echt niet aankomen met een buitenissige naam, tegenwoordig schijnt alles te kunnen, vooral te mogen en worden goedgekeurd. Namen zoals; Bikkel, Storm, Vlinder zijn nog de minst vreemde voornamen. Vanmorgen hoorde ik iemand zeggen, dat de pas geboren spruit de naam Zwerver had gekregen. Omdat ik nogal visueel ben ingesteld, zag ik die ‘zwerverellende ‘al voor me. Afgezien van het feit dat kind op latere leeftijd de nodige frustraties zal oplopen, als men roept; ‘Hé Zwerver ga je mee spelen’.
Stel je voor, je woont in de grote stad, bijvoorbeeld Amsterdam, en in het Vondelpark, is je spruit verdwenen. Roep je; ‘Zwerver ‘, staat er voor dat je het weet een horde van tachtig man voor je neus, die allemaal mee naar huis willen. Tot zover de rare keuzes van a.s. ouders die hun kind van de meest buitenissige namen voorzien.
Toen mijn dochter werd geboren, had ik wel degelijk nagedacht - andere tijd andere gewoonten, over een meisje – en jongensnaam , waarbij ik naderhand hopelijk geen verwijten zou krijgen wat betreft mijn keuze. Gezien mijn roots koos ik voor een Arabische – en Franse naam, met de betekenis van ‘Hoop en geboren bij Pasen’ hetgeen ook nog eens uitkwam, daar mijn dochter destijds het nodig vond zich met zeven maanden te melden, met het is genoeg geweest, ik wil eruit. Laat dat toen met Pasen gebeuren! Toeval of gewoon wetenschap?
Oké, het waren voor die tijd misschien niet de meest gangbare namen, maar in mijn gedachten erg mooi en dat vind mijn dochter ook steeds tot op de dag van heden.
Maar kleine meisjes worden groot. En dan komt de dag, dat zij zelf moeder wordt. Op 23 juni 2010 werden we allemaal verblijdt met de geboorte van een wolk van één baby, met de prachtige namen Olivier Casper. Ze had erover nagedacht! Olivier betekent Olijfboom, wat in de cultuur van ouders en voorouders een belangrijke boom is, die ons alleen maar geluk brengt, Casper een Perzische naam, en betekent ‘Schatbewaarder ‘. Bewaard hij de schat, onze schat, mijn dochtertje en haar zusje die lang geleden op jonge leeftijd is gestorven? Want Olivier Casper is haar evenbeeld! Was zij die zo jong gestorven is nog, destijds misschien niet klaar voor deze wereld?
Wellicht is haar zwerversbestaan in het oneindige nu dan eindelijk definitief geworden. Wie zal het zeggen?
© Maydana
20-06-2010
Vaderdag!
Vandaag is het vaderdag! In alle vroegte opgestaan om even in stilte en eenzaamheid mijn vader te gedenken, die in 1994 overleed. Lang voor die tijd was hij eigenlijk al een beetje overleden, vele jaren waarbij hij niemand meer herkende en de heer Alzheimer zijn intrek had genomen. Het was voor hem een verlossing, de dag dat hij voor eeuwig zijn ogen mocht sluiten, voor ons allemaal een opluchting, maar ook verdriet van het verlies.
Vanmorgen dacht ik, had zo graag even een uurtje met je willen praten, gewoon zoals vroeger. Je nog zoveel vragen stellen, vragen waar ik nooit antwoord op heb gekregen. Maar Alzheimer had je in zijn greep, en daar kwam niemand tussen.
Zeker zul je daar, waar je ook mag zijn, het geluk hebben gevonden van vrijheid en gedachteloosheid, maar vooral de waardigheid weer terug hebben gekregen, waar je altijd zo trost op was. Jij zult nooit meer de schaduw voelen van Alzheimer, hij maakt nu andere slachtoffers. Sinds enkele maanden heb je gezelschap van je geliefde vrouw, samen zullen jullie de liefde voor elkaar hebben hervonden, verenigt en verstrengelt in een eindeloos wolkenbed.
Toch waren mijn gedachten vandaag bij jou. Vreemd genoeg zo sterk, zoals ik dat nog nooit heb gevoeld. Misschien omdat mam nu bij je is en ik jullie beiden zo intens mis. Natuurlijk weet ik, dat ouders eens afscheid nemen van hun kind, met de dood als metgezel. Alleen had ik nooit kunnen bedenken dat afscheid nemen van jullie beiden, mij tot wees zouden maken en ik nooit meer zou kunnen aanschuiven aan de tafel van geluk.
De vreselijke leegte die achterblijft in je emoties, dromen die uiteenspatten als luchtbellen.
Ik heb vandaag mijn tranendal de vrije loop gelaten, laten deze tranen sterren worden en jullie beiden begeleiden op de weg naar het oneindige.
Ik gedenk jullie beide, vaderdag of niet, want eigenlijk is het elke dag vader – of moederdag, want ouders zijn een waardevol bezit. Iets wat je pas later, veel later beseft.
Maar nooit te laat te ontdekken hoe belangrijk deze twee mensen in je leven zijn.
Ik zal jullie koesteren in mijn herinnering, zal stilstaan bij jullie graf en mijn tranen laten vloeien, tranen die misschien zullen veranderen in een sterrenbaan.
© Maydana juni 2010
Vanmorgen dacht ik, had zo graag even een uurtje met je willen praten, gewoon zoals vroeger. Je nog zoveel vragen stellen, vragen waar ik nooit antwoord op heb gekregen. Maar Alzheimer had je in zijn greep, en daar kwam niemand tussen.
Zeker zul je daar, waar je ook mag zijn, het geluk hebben gevonden van vrijheid en gedachteloosheid, maar vooral de waardigheid weer terug hebben gekregen, waar je altijd zo trost op was. Jij zult nooit meer de schaduw voelen van Alzheimer, hij maakt nu andere slachtoffers. Sinds enkele maanden heb je gezelschap van je geliefde vrouw, samen zullen jullie de liefde voor elkaar hebben hervonden, verenigt en verstrengelt in een eindeloos wolkenbed.
Toch waren mijn gedachten vandaag bij jou. Vreemd genoeg zo sterk, zoals ik dat nog nooit heb gevoeld. Misschien omdat mam nu bij je is en ik jullie beiden zo intens mis. Natuurlijk weet ik, dat ouders eens afscheid nemen van hun kind, met de dood als metgezel. Alleen had ik nooit kunnen bedenken dat afscheid nemen van jullie beiden, mij tot wees zouden maken en ik nooit meer zou kunnen aanschuiven aan de tafel van geluk.
De vreselijke leegte die achterblijft in je emoties, dromen die uiteenspatten als luchtbellen.
Ik heb vandaag mijn tranendal de vrije loop gelaten, laten deze tranen sterren worden en jullie beiden begeleiden op de weg naar het oneindige.
Ik gedenk jullie beide, vaderdag of niet, want eigenlijk is het elke dag vader – of moederdag, want ouders zijn een waardevol bezit. Iets wat je pas later, veel later beseft.
Maar nooit te laat te ontdekken hoe belangrijk deze twee mensen in je leven zijn.
Ik zal jullie koesteren in mijn herinnering, zal stilstaan bij jullie graf en mijn tranen laten vloeien, tranen die misschien zullen veranderen in een sterrenbaan.
© Maydana juni 2010
16-06-2010
Mobiel, irritant apparaat!
Dit minuscule kleine irritante, maar vooral altijd storende apparaatje beheerst ons dagelijkse leven. Het opdringerige en altijd aanwezige tweede 'IK' maakt van ons leven een verkleinde telefooncentrale. Altijd bereikbaar luidt het motto.
Ongevraagd dringen de tientallen verschillende beltonen ons leven binnen, van stevige heavy tot klassiekers en toppers, en het destijds zo beroemde NOKIA-deuntje heeft plaatsgemaakt voor allerlei varianten. Gaat er een telefoon, duikt je omgeving in jas- en broekzak, zoekt vertwijfeld in een handtas of roept 'waar heb ik dat verrekte ding nou weer gelaten', om dan een illusie armer te constateren dat het toch niet hun telefoon was die belde.
Lang leve de communicatie, we bellen, wappen, faxen, twitteren, e-mailen , maken foto’s en versturen deze per mobiel, we betalen ermee en…men kan ook nog gebeld worden. O, ja dat vergeet ik bijna, de nodeloze sms-berichten die voortdurend over je display rennen. Je zou er depressief van worden!
Toch bereiken mij berichten dat KPN verlies lijdt, waarbij ik mij afvraag hoe dat in vredesnaam mogelijk is. Of KPN heeft geen goed management, of wij bellen te weinig wat ik me nauwelijks kan voorstellen. Waar ik me vertoon, zie ik telefonerende wezens en vraag me af, welke belangrijke en urgente berichten moeten worden doorgegeven. Nauwelijks de luiers ontgroeide jongeren lopen met dat minuscuul kleine voorwerp aan hun oor te praten in het luchtledige.
Ga je met vrienden uit eten, wordt het mobiel op tafel gelegd en verontschuldigend medegedeeld: " Sorry, ze moeten me kunnen bereiken", waarbij ik mij krampachtig afvraag "WIE moet WIE bereiken? Gebiologeerd staar ik naar de op tafel gelegde gsm-ettertjes en hoop in stilte dat de KPN-centrale de hele avond is lamgelegd door een aanslag van de PLO. "Waar is jou mobiel", vragen de gasten in koor. Verontschuldigend, maar toch uiterst pinnig antwoord ik: " Vanavond ben ik niet bereikbaar, lekker rustig!".
Zoals verwacht begint na het serveren van het voorgerecht het eerste " ettertje" al geluid te maken en word ik ongewild luisteraar van een nietszeggende conversatie welke in een volume wordt afgewerkt dat lijkt op een stadsomroep. Even later vibreert het volgende toestel en ik vraag mij af hoeveel van deze ongenode "gasten" nog zullen volgen tot de koffie met mokkaboon en pepermunt.
Dromend over stilte denk ik, hoe was dit eigenlijk vroeger met onze communicatie? Ik kan mij nog herinneren dat ik stiekem gewapend met een gulden naar de telefooncel liep en probeerde mijn geheime liefde te bellen. Mijn grootmoeder was in het dorp de enige die telefoon had en iedereen maakte hier op gezette tijden gebruik van, weliswaar alleen voor uiterst dringende zaken.
Tegenwoordig staat moeder de vrouw haar kinderen te bellen bij onze grootgrutter met de vraag aan het thuisfront welke groenten en vla er op tafel moeten komen en een uitgebreide uitleg over het aanwezige assortiment. Ja, inspraak moet er zijn, tenslotte hebben we niet voor niets een mobiel.
Twintig jaar geleden werd ik beroepshalve verplicht een mobiel aan te schaffen - om overal bereikbaar te zijn voor mijn superieuren, en het toen beruchte NOKIA-geluid mij iedere keer steevast een hartverlamming bezorgde. Levensgevaarlijke toeren moest ik ondernemen om de heren te antwoorden op vragen welke best even hadden kunnen wachten . Bovendien was twintig jaar geleden de bereikbaarheid bij lange na nog niet volmaakt. Je mocht van geluk spreken dat je binnen zendbereik was, als een van de heren weer een niet relevante "belangrijke" vraag had. "Waar was je nou weer, je bent weer niet bereikbaar ", alsof je in die korte tijd even een uitstap had gemaakt naar het zonnige zuiden, in hun tijd.
Mobiel, je ben bent vreselijk gemakkelijk maar soms verwens ik je naar Verweggistan of misschien nog beter dump ik je in de vissenkom.
© Maydana
Ongevraagd dringen de tientallen verschillende beltonen ons leven binnen, van stevige heavy tot klassiekers en toppers, en het destijds zo beroemde NOKIA-deuntje heeft plaatsgemaakt voor allerlei varianten. Gaat er een telefoon, duikt je omgeving in jas- en broekzak, zoekt vertwijfeld in een handtas of roept 'waar heb ik dat verrekte ding nou weer gelaten', om dan een illusie armer te constateren dat het toch niet hun telefoon was die belde.
Lang leve de communicatie, we bellen, wappen, faxen, twitteren, e-mailen , maken foto’s en versturen deze per mobiel, we betalen ermee en…men kan ook nog gebeld worden. O, ja dat vergeet ik bijna, de nodeloze sms-berichten die voortdurend over je display rennen. Je zou er depressief van worden!
Toch bereiken mij berichten dat KPN verlies lijdt, waarbij ik mij afvraag hoe dat in vredesnaam mogelijk is. Of KPN heeft geen goed management, of wij bellen te weinig wat ik me nauwelijks kan voorstellen. Waar ik me vertoon, zie ik telefonerende wezens en vraag me af, welke belangrijke en urgente berichten moeten worden doorgegeven. Nauwelijks de luiers ontgroeide jongeren lopen met dat minuscuul kleine voorwerp aan hun oor te praten in het luchtledige.
Ga je met vrienden uit eten, wordt het mobiel op tafel gelegd en verontschuldigend medegedeeld: " Sorry, ze moeten me kunnen bereiken", waarbij ik mij krampachtig afvraag "WIE moet WIE bereiken? Gebiologeerd staar ik naar de op tafel gelegde gsm-ettertjes en hoop in stilte dat de KPN-centrale de hele avond is lamgelegd door een aanslag van de PLO. "Waar is jou mobiel", vragen de gasten in koor. Verontschuldigend, maar toch uiterst pinnig antwoord ik: " Vanavond ben ik niet bereikbaar, lekker rustig!".
Zoals verwacht begint na het serveren van het voorgerecht het eerste " ettertje" al geluid te maken en word ik ongewild luisteraar van een nietszeggende conversatie welke in een volume wordt afgewerkt dat lijkt op een stadsomroep. Even later vibreert het volgende toestel en ik vraag mij af hoeveel van deze ongenode "gasten" nog zullen volgen tot de koffie met mokkaboon en pepermunt.
Dromend over stilte denk ik, hoe was dit eigenlijk vroeger met onze communicatie? Ik kan mij nog herinneren dat ik stiekem gewapend met een gulden naar de telefooncel liep en probeerde mijn geheime liefde te bellen. Mijn grootmoeder was in het dorp de enige die telefoon had en iedereen maakte hier op gezette tijden gebruik van, weliswaar alleen voor uiterst dringende zaken.
Tegenwoordig staat moeder de vrouw haar kinderen te bellen bij onze grootgrutter met de vraag aan het thuisfront welke groenten en vla er op tafel moeten komen en een uitgebreide uitleg over het aanwezige assortiment. Ja, inspraak moet er zijn, tenslotte hebben we niet voor niets een mobiel.
Twintig jaar geleden werd ik beroepshalve verplicht een mobiel aan te schaffen - om overal bereikbaar te zijn voor mijn superieuren, en het toen beruchte NOKIA-geluid mij iedere keer steevast een hartverlamming bezorgde. Levensgevaarlijke toeren moest ik ondernemen om de heren te antwoorden op vragen welke best even hadden kunnen wachten . Bovendien was twintig jaar geleden de bereikbaarheid bij lange na nog niet volmaakt. Je mocht van geluk spreken dat je binnen zendbereik was, als een van de heren weer een niet relevante "belangrijke" vraag had. "Waar was je nou weer, je bent weer niet bereikbaar ", alsof je in die korte tijd even een uitstap had gemaakt naar het zonnige zuiden, in hun tijd.
Mobiel, je ben bent vreselijk gemakkelijk maar soms verwens ik je naar Verweggistan of misschien nog beter dump ik je in de vissenkom.
© Maydana
15-06-2010
Ramp!
U hebt vast ook wel eens het gevoel dat u dringend advies nodig heeft van uw huisarts.
De kwaal waar u eigenlijk geen aandacht aan wilde schenken, verergerd zich en blijkt een bezoek aan de huisarts noodzakelijk.
Natuurlijk valt u dan buiten de afspraakuren, want die zijn vanaf 9.30 uur tot 10.00 uur en een telefoontje naar de assistente resulteert in het antwoord, vandaag geen mogelijkheid tot consult! Op zo een moment vraag ik me altijd af waarom ik eigenlijk bel, want ik kan me nooit aan de indruk onttrekken dat ze me wil afschepen met Paracetamol.
Natuurlijk is een afspraak op diezelfde dag onmogelijk, maar morgen kan het laat in de middag. Ondertussen zit je te worstelen met je probleem en je merkt dat je kwaaltje steeds erger wordt en de gedachte dat je nog een nacht en meer dan een halve dag er mee zit, maken je al gauw tot hypochonder.
Maar je denkt slim te zijn, afgepoeierd door de assistente, wacht je geduldig tot het 17.00 uur is. Je rijdt naar de Huisartsenpost, waar drie supermeiden koffie zitten te drinken en je geen blik waardig keuren.
Ondertussen is een kwartier vergaan. Mevrouw, heeft u een afspraak! Nee, ik kom net van mijn huisarts maar kon niet meer worden geholpen. Dus, kom ik maar hier na toe.
‘Dat gaat zomaar niet’, zei ze beslist, zo te zien kan u daar best mee wachten tot morgen. Ik keek haar doordringend aan en voelde een soort van agressie opkomen. Inmiddels waren er twee artsen de assistentenkamer binnen gekomen met uiteraard koffie in hun handen, dus niet aan het werk.
Ja, maar het zit vlak bij mijn ogen en is helemaal dik, het doet pijn en ik vraag alleen maar of iemand er even naar wil kijken. Vijf minuutjes, meer vraag ik niet. ‘Regels zijn regels’, zei ze pinnig. Natuurlijk, dat was ik even vergeten, dit land bestaat uitsluitend uit regels en artsen zijn geen artsen meer, maar ambtenaren die werken van 9.00 tot 17.00 uur en daarna niet meer bereikbaar. Wel te verstaan topambtenaren met een riant salaris.
• Waarom geloof ik toch niet meer in een roeping, maar uitsluitend aan de gedachte van een dikke bankrekening.
• Vergeten deze dat zij op kosten van de gemeenschap hun ellenlange studie konden afronden en dat zij een eed hebben afgelegd, mensen te helpen met hun opgedane kennis.
• Constaterend komt het er op neer dat de assistente met een kleine opleiding u duidelijk maakt, dat veel drinken en een paar paracetamol wonderen kunnen verrichten.
Ziektes en narigheid met uw gezondheid komen niet altijd in hun tijd en soms kun wil je gewoon niet wachten en verlang je enige aandacht, want daar heb je recht op. Nu wil ik niet terugkomen op de goede oude tijd, maar toen waren artsen nog artsen, begaan met hun patiënten en altijd stand-by.
Bovendien kom ik uit een verwenland wat gezondheidszorg betreft, en is het behoorlijk wennen aan een dergelijke policy.
Het lijkt wel of je hier dood en nog net niet begraven moet zijn, willen de heren in actie komen. Als dit gezondheidszorg moet zijn waar Den Haag zo trots op is, kan het mij gestolen worden en hoop ik nooit zeer acuut iets te mankeren, want je bent overgeleverd aan assistentes en een afspraaktelefoon.
©maydana
De kwaal waar u eigenlijk geen aandacht aan wilde schenken, verergerd zich en blijkt een bezoek aan de huisarts noodzakelijk.
Natuurlijk valt u dan buiten de afspraakuren, want die zijn vanaf 9.30 uur tot 10.00 uur en een telefoontje naar de assistente resulteert in het antwoord, vandaag geen mogelijkheid tot consult! Op zo een moment vraag ik me altijd af waarom ik eigenlijk bel, want ik kan me nooit aan de indruk onttrekken dat ze me wil afschepen met Paracetamol.
Natuurlijk is een afspraak op diezelfde dag onmogelijk, maar morgen kan het laat in de middag. Ondertussen zit je te worstelen met je probleem en je merkt dat je kwaaltje steeds erger wordt en de gedachte dat je nog een nacht en meer dan een halve dag er mee zit, maken je al gauw tot hypochonder.
Maar je denkt slim te zijn, afgepoeierd door de assistente, wacht je geduldig tot het 17.00 uur is. Je rijdt naar de Huisartsenpost, waar drie supermeiden koffie zitten te drinken en je geen blik waardig keuren.
Ondertussen is een kwartier vergaan. Mevrouw, heeft u een afspraak! Nee, ik kom net van mijn huisarts maar kon niet meer worden geholpen. Dus, kom ik maar hier na toe.
‘Dat gaat zomaar niet’, zei ze beslist, zo te zien kan u daar best mee wachten tot morgen. Ik keek haar doordringend aan en voelde een soort van agressie opkomen. Inmiddels waren er twee artsen de assistentenkamer binnen gekomen met uiteraard koffie in hun handen, dus niet aan het werk.
Ja, maar het zit vlak bij mijn ogen en is helemaal dik, het doet pijn en ik vraag alleen maar of iemand er even naar wil kijken. Vijf minuutjes, meer vraag ik niet. ‘Regels zijn regels’, zei ze pinnig. Natuurlijk, dat was ik even vergeten, dit land bestaat uitsluitend uit regels en artsen zijn geen artsen meer, maar ambtenaren die werken van 9.00 tot 17.00 uur en daarna niet meer bereikbaar. Wel te verstaan topambtenaren met een riant salaris.
• Waarom geloof ik toch niet meer in een roeping, maar uitsluitend aan de gedachte van een dikke bankrekening.
• Vergeten deze dat zij op kosten van de gemeenschap hun ellenlange studie konden afronden en dat zij een eed hebben afgelegd, mensen te helpen met hun opgedane kennis.
• Constaterend komt het er op neer dat de assistente met een kleine opleiding u duidelijk maakt, dat veel drinken en een paar paracetamol wonderen kunnen verrichten.
Ziektes en narigheid met uw gezondheid komen niet altijd in hun tijd en soms kun wil je gewoon niet wachten en verlang je enige aandacht, want daar heb je recht op. Nu wil ik niet terugkomen op de goede oude tijd, maar toen waren artsen nog artsen, begaan met hun patiënten en altijd stand-by.
Bovendien kom ik uit een verwenland wat gezondheidszorg betreft, en is het behoorlijk wennen aan een dergelijke policy.
Het lijkt wel of je hier dood en nog net niet begraven moet zijn, willen de heren in actie komen. Als dit gezondheidszorg moet zijn waar Den Haag zo trots op is, kan het mij gestolen worden en hoop ik nooit zeer acuut iets te mankeren, want je bent overgeleverd aan assistentes en een afspraaktelefoon.
©maydana
13-06-2010
Herinneringen!
De vroege voorjaarszon tintelde op haar huid. De sombere dagen van de afgelopen winter hadden plaatsgemaakt voor de eerste zonnestralen. De oude dame had zich vredig genesteld in een van de gemakkelijke stoelen op het terras en genoot van haar kopje thee. De zon liet de vijver glinsteren en onwillekeurig werden haar oude vermoeide ogen getrokken naar het licht bewegende water. Langzaam stond zij op en liep naar de rand van de vijver, kijkend in het diepe en doorzichtige water ontwaarde zij haar eigen beeld. Een jong en vrolijk gezicht, lachend en zonder zorgen. Langzaam drong het tot haar door dat dit het moment was dat haar leven langzaam aan haar voorbij was getrokken, zonder zich bewust te zijn van het moment dat dit misschien een afscheid zou kunnen zijn. Ze was oud geworden, haar leven had vele goede en bijzondere momenten gehad, haar prachtige kinderjaren thuis op de boerderij, genietend van vrijheid, liefde en onbezorgd opgroeien. Haar schooljaren, haar verkregen en gemiste kansen. Dan de oorlog met zoveel verdriet, angst en onmacht .
De beelden werden steeds duidelijker en gefascineerd bleef ze kijken. Tussen de beelden van haar jeugd verwaarde zij de huidige. Zij zag haar grijze haar en haar vermoeide ogen, een beeld overgaand naar een jonge vrouw met wapperend donker haar. Een lichte glimlach omrande haar gezicht. “ Dat is lang geleden”, mompelde zij. Wat was er veel gebeurd in haar leven! Met een gezegende leeftijd van 81 jaar waren de jaren voorbij gegaan en veel dingen kon zij zich nog als de dag van vandaag herinneren.
De ontmoeting met de man, welke later haar echtgenoot zou worden, het was oorlog en zij zat in het verkeerde land op een verkeerd moment. Toch had ze zielsveel van deze man gehouden en onderging gelaten de vele weerstand en agressie van haar omgeving. De geboorte van haar eerste kind. De vier anderen welke niet mochten blijven leven. De tijd na de oorlog, de vele verwoestingen en het opgelopen trauma.
De vijver weerspiegelde de vele vliegtuigen die het land hadden vernietigd. Het zinloze geweld, maar vooral de onvergetelijke angst. Angst, die vandaag nog haar leven beheerste, als laag overkomende straaljagers haar rust verstoorden. Plotseling zag ze het beeld van haar echtgenoot, glimlachend keek hij haar aan , bemoedigend en vol vrede. Tranen van weemoed liepen over haar wangen en zij stak haar oude handen uit alsof ze het beeld wilde vasthouden, maar langzaam weer vervaagde.
Lang geleden had hij al afscheid van haar genomen, de dood was een verlossing geweest en eindelijk had hij vrede gevonden. Ze hadden toch samen oud kunnen worden, dacht zij gelaten! Veel was er niet meer over gebleven, haar enige kind zat ver in het buitenland en zij voelde zich moedeloos en alleen.
De wanhoop en moedeloosheid maakten haar verdrietig. Paniek, voor eindeloze eenzaamheid. Haar verblijf in het ziekenhuis waren nog maar vage herinneringen .Inmiddels verbleef zij al jaren in het huis van haar dochter, die haar met veel zorg en liefde omringde. Nooit had zij kunnen vermoeden haar oude dagen in een vreemd land te slijten, een land waar zij zich thuis was gaan voelen, een plek waar geen eenzaamheid haar meer overviel.
Het spiegelende water, doordrenkt van zonnenstralen weerkaatsten het gevoel van tevredenheid. De libellen dansten hun dans boven het water en vaag zag ze de gezichten van haar overleden ouders, glimlachend en tevreden, haar veel te vroeg verloren kleinkind, spelend op een groene weide, haar geliefde echtgenoot en tranen vulden haar vermoeide ogen
Mijmerend in al deze herinneringen voelde zij zich toch een gelukkig en tevreden mens. Ze keek naar de paarden, die naast het huis graasden en hinnikend om haar aandacht vroegen. De oude hond nestelde zich naast haar. Het water kletterde, de vijver kwam in beweging en langzaam vervaagden de beelden. Het was goed zo, en in de verte hoorde ze haar dochter roepen; “ Wil je nog een kopje thee, Mam!
© Maydana
De beelden werden steeds duidelijker en gefascineerd bleef ze kijken. Tussen de beelden van haar jeugd verwaarde zij de huidige. Zij zag haar grijze haar en haar vermoeide ogen, een beeld overgaand naar een jonge vrouw met wapperend donker haar. Een lichte glimlach omrande haar gezicht. “ Dat is lang geleden”, mompelde zij. Wat was er veel gebeurd in haar leven! Met een gezegende leeftijd van 81 jaar waren de jaren voorbij gegaan en veel dingen kon zij zich nog als de dag van vandaag herinneren.
De ontmoeting met de man, welke later haar echtgenoot zou worden, het was oorlog en zij zat in het verkeerde land op een verkeerd moment. Toch had ze zielsveel van deze man gehouden en onderging gelaten de vele weerstand en agressie van haar omgeving. De geboorte van haar eerste kind. De vier anderen welke niet mochten blijven leven. De tijd na de oorlog, de vele verwoestingen en het opgelopen trauma.
De vijver weerspiegelde de vele vliegtuigen die het land hadden vernietigd. Het zinloze geweld, maar vooral de onvergetelijke angst. Angst, die vandaag nog haar leven beheerste, als laag overkomende straaljagers haar rust verstoorden. Plotseling zag ze het beeld van haar echtgenoot, glimlachend keek hij haar aan , bemoedigend en vol vrede. Tranen van weemoed liepen over haar wangen en zij stak haar oude handen uit alsof ze het beeld wilde vasthouden, maar langzaam weer vervaagde.
Lang geleden had hij al afscheid van haar genomen, de dood was een verlossing geweest en eindelijk had hij vrede gevonden. Ze hadden toch samen oud kunnen worden, dacht zij gelaten! Veel was er niet meer over gebleven, haar enige kind zat ver in het buitenland en zij voelde zich moedeloos en alleen.
De wanhoop en moedeloosheid maakten haar verdrietig. Paniek, voor eindeloze eenzaamheid. Haar verblijf in het ziekenhuis waren nog maar vage herinneringen .Inmiddels verbleef zij al jaren in het huis van haar dochter, die haar met veel zorg en liefde omringde. Nooit had zij kunnen vermoeden haar oude dagen in een vreemd land te slijten, een land waar zij zich thuis was gaan voelen, een plek waar geen eenzaamheid haar meer overviel.
Het spiegelende water, doordrenkt van zonnenstralen weerkaatsten het gevoel van tevredenheid. De libellen dansten hun dans boven het water en vaag zag ze de gezichten van haar overleden ouders, glimlachend en tevreden, haar veel te vroeg verloren kleinkind, spelend op een groene weide, haar geliefde echtgenoot en tranen vulden haar vermoeide ogen
Mijmerend in al deze herinneringen voelde zij zich toch een gelukkig en tevreden mens. Ze keek naar de paarden, die naast het huis graasden en hinnikend om haar aandacht vroegen. De oude hond nestelde zich naast haar. Het water kletterde, de vijver kwam in beweging en langzaam vervaagden de beelden. Het was goed zo, en in de verte hoorde ze haar dochter roepen; “ Wil je nog een kopje thee, Mam!
© Maydana
10-06-2010
Europa,paradijs voor criminelen
Alle grenzen zijn open, geen controle meer, ladingen vreemde EU-burgers verplaatsen zich van hot naar her, met als resultaat; criminelen overspoelen ons en andere EU-landen. Een waar speelparadijs voor echte criminelen. Politie en Justitie kijken toe, en burgers worden het ‘slachtoffer’. Ho, zal menigeen roepen, dat is discriminatie. Niet elke vreemdeling is een crimineel. Helemaal gelijk! Maar niemand kan ontkennen, sinds wij open huis houden in Europa, de criminaliteit sterk heeft toegenomen.
Er gaat geen dag voorbij of dagbladen en televisie melden geweld, gepleegd door vreemde medelanders die zijn neergestreken in ons zo vredig polderlandje. Oplichting, bedreigingen en allerlei andere criminelen activiteiten zijn aan de orde van de dag. En niemand van ons kan ontkennen dat het procentueel gezien het meest vreemdelingen zijn die de criminaliteit stevig in handen hebben, de Russische Maffia aan het hoofd, tussen onze koeien en belegen kaas.
Natuurlijk heeft ons land ook criminelen van eigen grond, daar had Justitie en politie nog enig zicht op, maar sinds ons land wordt overspoeld door buitenlandse criminelen wordt de zaak aanzienlijk ingewikkelder. Zeker met een onderbezetting van onze politie. De deur naar ons land staat wagenwijd open en hebben we een soort van knuffelsyndroom ontwikkeld. Kom maar binnen, kom maar binnen, zei de dominee. Het begin van een oud Nederlandse liedje.
We hebben het natuurlijk niet over witte boorden criminelen, maar over de harde kern. Witte boorden criminelen hebben we zelf genoeg, en deze categorie hoef ik u niet uit te leggen. Het grote geld en de macht!
Onze politie op halve sterkte wegens personeelsgebrek, slecht in achtervolgingen gevolgd door een kostenpost van de afgelopen jaren van tientallen miljoenen, wegens slecht en onverantwoord rijgedrag. Politieauto’s rijp voor de schroothoop. Kan men dan concluderen dat mening politieman kan worden ingeschaald als ‘zondagsrijder ‘? Dat het rommelt in onze politiekorpsen is een ieder bekend, foute politiemannen heet dat. Regelmatig worden dienders ontslagen wegens wangedrag, corruptie, machtsmisbruik. Of ze stappen over naar het speelparadijs der criminaliteit. Daar helpt ook het imago van de Cock met c-o-c-k niet meer.
Even nog ter opfrissing de gijzelingsaffaire in Almelo. Ondanks deze waanzinnige actie in het gemeentehuis, was deze man op korte termijn de ‘publiekslieveling ‘ en nam de bevolking het voor hem op. Burgemeester en wethouders hadden gefaald en Zembla deed er nog een schepje boven op. Weet u het nog, zoon van de gijzelnemer die voor de camera pleitte voor de onschuld van zijn vader, die nooit een wapen zou gebruiken, laat staan in het bezit ervan zou zijn. Het publiek had te doen met deze medelander, die zou zijn geschoffeerd door de Gemeente Almelo en daarom tot deze wanhoopdaad was gekomen. Nu wil het geval dat zoonlief afgelopen week een heuse schietpartij heeft georganiseerd in Hengelo. Het verhaal van het niet bezitten van wapens en het gebruik hiervan, valt met deze actie geheel in het water, en zijn liefdevolle pleidooi voor de camera bleek dus een farce. Dit verhaal heeft nog de nodige gevolgen en de rechtbank van Almelo heeft het er maar druk mee. Zoonlief is inmiddels veroordeelt tot vijf jaar.
Maar laten we niet vergeten dat dit een van de incidenten is, die ons land rijk is. Medelanders met criminele inslag overspoelen ons land en zij spelen hun spel openlijk en vrij in het Nederlandse speelparadijs voor criminelen.
©Maydana
Er gaat geen dag voorbij of dagbladen en televisie melden geweld, gepleegd door vreemde medelanders die zijn neergestreken in ons zo vredig polderlandje. Oplichting, bedreigingen en allerlei andere criminelen activiteiten zijn aan de orde van de dag. En niemand van ons kan ontkennen dat het procentueel gezien het meest vreemdelingen zijn die de criminaliteit stevig in handen hebben, de Russische Maffia aan het hoofd, tussen onze koeien en belegen kaas.
Natuurlijk heeft ons land ook criminelen van eigen grond, daar had Justitie en politie nog enig zicht op, maar sinds ons land wordt overspoeld door buitenlandse criminelen wordt de zaak aanzienlijk ingewikkelder. Zeker met een onderbezetting van onze politie. De deur naar ons land staat wagenwijd open en hebben we een soort van knuffelsyndroom ontwikkeld. Kom maar binnen, kom maar binnen, zei de dominee. Het begin van een oud Nederlandse liedje.
We hebben het natuurlijk niet over witte boorden criminelen, maar over de harde kern. Witte boorden criminelen hebben we zelf genoeg, en deze categorie hoef ik u niet uit te leggen. Het grote geld en de macht!
Onze politie op halve sterkte wegens personeelsgebrek, slecht in achtervolgingen gevolgd door een kostenpost van de afgelopen jaren van tientallen miljoenen, wegens slecht en onverantwoord rijgedrag. Politieauto’s rijp voor de schroothoop. Kan men dan concluderen dat mening politieman kan worden ingeschaald als ‘zondagsrijder ‘? Dat het rommelt in onze politiekorpsen is een ieder bekend, foute politiemannen heet dat. Regelmatig worden dienders ontslagen wegens wangedrag, corruptie, machtsmisbruik. Of ze stappen over naar het speelparadijs der criminaliteit. Daar helpt ook het imago van de Cock met c-o-c-k niet meer.
Even nog ter opfrissing de gijzelingsaffaire in Almelo. Ondanks deze waanzinnige actie in het gemeentehuis, was deze man op korte termijn de ‘publiekslieveling ‘ en nam de bevolking het voor hem op. Burgemeester en wethouders hadden gefaald en Zembla deed er nog een schepje boven op. Weet u het nog, zoon van de gijzelnemer die voor de camera pleitte voor de onschuld van zijn vader, die nooit een wapen zou gebruiken, laat staan in het bezit ervan zou zijn. Het publiek had te doen met deze medelander, die zou zijn geschoffeerd door de Gemeente Almelo en daarom tot deze wanhoopdaad was gekomen. Nu wil het geval dat zoonlief afgelopen week een heuse schietpartij heeft georganiseerd in Hengelo. Het verhaal van het niet bezitten van wapens en het gebruik hiervan, valt met deze actie geheel in het water, en zijn liefdevolle pleidooi voor de camera bleek dus een farce. Dit verhaal heeft nog de nodige gevolgen en de rechtbank van Almelo heeft het er maar druk mee. Zoonlief is inmiddels veroordeelt tot vijf jaar.
Maar laten we niet vergeten dat dit een van de incidenten is, die ons land rijk is. Medelanders met criminele inslag overspoelen ons land en zij spelen hun spel openlijk en vrij in het Nederlandse speelparadijs voor criminelen.
©Maydana
Abonneren op:
Posts (Atom)